Als kind had ik niet veel vrienden. Ik heb / had een lichamelijke aandoening waar ik heel erg onzeker over was. Hierdoor kon ik me niet echt mengen in de groep en bleef ik vaak ‘langs de zijlijn’. Dit verergerde toen ik een klas oversloeg en met kinderen in de klas kwam die allemaal een, sommige zelfs een paar, jaar ouder waren; ik werd nóg meer het buitenbeentje. Ik werd gepest op school, wat ook buiten de klas tot uiting kwam. Ik sprak nooit met mijn ouders over school, als mijn oma vroeg hoe het die dag op school was zei ik altijd: “Mja, wel leuk hoor”. Op de vraag wat ik allemaal heb geleerd en gedaan was ik altijd stellig: “Nou dat weet ik allemaal niet meer hoor”. Ook op de voetbalclub waren de gevolgen steeds duidelijker. Ook hier stond ik altijd aan de kant, wilde ik de bal niet; bang om het fout te doen.
Een groot deel van mijn klas ging naar dezelfde middelbare school als ik. We bleven met een stuk of tien, twaalf, bij elkaar. Het pestgedrag stopte, omdat de school hier meer bovenop zat dan de basisschool. Toch veranderde er niet veel aan mijn onzekerheid. Ik bleef de stille jongen achter in de klas. Had buiten school om weinig contact met mijn klasgenootjes. Ik kwam weinig buiten en had dan ook weinig vrienden. Een toekomstplan had ik wel; ik wilde graag een eigen restaurant.
Om deze reden ben ik na de middelbare school gaan werken in een plaatselijk hotel, om zo te kijken of het iets voor mij zou zijn en om ervaring op te doen, mocht dat wel het geval zijn. Mijn gesloten houding door mijn schoolervaringen, hoopte ik op deze manier een beetje kwijt te raken. Aangezien ik nog te jong was voor de avonden begon ik op het ontbijt, bij een buffet. Dit was voor mij perfect om het bedrijf en de collega’s eerst wat te leren kennen voordat ik voor de leeuwen gegooid werd. Ik wist namelijk wel; hoe meer ik ergens gewend raakte, hoe opener ik was. Op het ontbijt verliep alles prima. Gastcontact was in het begin nog onwennig, maar na een tijdje had ik hier geen moeite meer mee. Wél had ik moeite met het aanspreken van mensen die met meer dan vier personen waren.
Na een tijdje in de ochtend gewerkt te hebben ging het op school ook beter. Ik kwam op een horeca opleiding met allemaal klasgenoten die dezelfde kant op gingen. We hadden dus in ieder geval allemaal dezelfde passie en konden daar met elkaar ook over praten. Nog wel had ik last van dezelfde aandoening als op de basisschool, dus ook hier was ik nog steeds het buitenbeentje.
Hoe meer ik in het hotel werkte, waar ik op mijn vijftiende als klein kereltje binnenliep, hoe meer ik groeide. Zowel fysiek als mentaal. Ik voelde me hier helemaal op mijn plek en het kwam dan ook als een schok toen bleek dat na vier jaar mijn contract niet verlengd werd. Dit betekende namelijk dat ik op zoek moest naar een nieuwe baan, met een nieuwe omgeving en nieuwe mensen.
Hoe bang ik in het begin was, hoe meer het eigenlijk meeviel. Ik leerde door middel van nieuwe functies bij andere restaurants, hotels en een brasserie meerdere inzichten kennen, meerdere systemen en een verbrede kijk op de horeca ontwikkelen. Voornamelijk omdat ik bij verschillende horecagelegenheden heb gewerkt, die zich allemaal focuste op een andere doelgroep, heb ik geleerd hoe met verschillende ‘type’ mensen om te gaan.
We maken een kleine sprong. Ik heb ondertussen mijn diploma behaald, mijn schooltijd vaarwel gezegd en een aantal horeca ervaringen op mijn cv staan. Het werken in de horeca heeft van mij een heel ander persoon gemaakt. Het werken met mensen, aanspreken van gasten en zelfs praten in een grote groep is door de jaren heen veel beter geworden. Het beste voorbeeld hiervan is mijn leidinggevende rol in verschillende restaurants / hotels. Door het blijven praten met gasten is vooral mijn zelfvertrouwen en openheid veel beter geworden. Net als de onzekerheid, is dit ook buiten het werk om te merken. Ik heb veel vrienden, voel me niet meer het buitenbeentje en ben veel meer bereid een gesprek te voeren met wie dan ook. Ook mensen buiten het werk aanspreken is voor mij geen probleem meer. Werken in de horeca heeft van mij een ander mens gemaakt.